بجز زبانم که همیشه خاموش است...

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن 

با مردم بی درد ندانی که چه درد است! 

می پرسی تو را دوست دارم؟ 

حتی اگر بخواهم پاسخ دهم نمی توانم 

  
مگر می شود با کلمات، احساس دستها را بیان کرد؟ 

آن زمان که با دیدگان پر اندیشه و روشن بین 

به من می نگری چه نشاط و لطفی دلم را فرا می گیرد؟ 

می پرسی تو را دوست دارم؟ 

 مگر واقعا پاسخ این سوال را نمی دانی؟ 

مگر خاموشی من، راز دلم را به تو نمی گوید

مگر آه سوزان از سر

 نهان خبر نمی دهد؟ ؟ مگر ممکن است با عبارات شرح داد که  

راستی آیا شکوه آمیخته به بیم و امید، 

 که من هر لحظه هم می خواهم به زبان آورم و هم سعی می کنم 

 که از دل بر لبم نرسد،  

راز پنهان مرا به تو نمی گوید؟ 

عزیز من  

    بیم و امید،  نهان خبر نمی دهد؟ من، راز دلم را به تو نمی گوید؟ 

 چطور نمی بینی که سراپای من از عشق به تو حکایت می کند ؟   

همه ذرات وجود من با تو حدیث عشق می گویند،  

 بجز زبانم که همیشه خاموش است...

آقا هومن 

ببخشید 

داداش هومن 

( اخه داداش هومن تهدید کردم اگه یک بار دیگه بگم آقا هومن دستشو از رو فرمون بر  

میداره  و با پشت دست تو دهنم  میزنه) 

خیلی دوست دارم 

خیلی 

آهنگ وبلاگم رو تقدیم میکنم به شما داداشی 

خیلی نوشتم اما همشو پاک کردم  

و این چکیده تمام نوشته هام بود. 

همین 

یاحق 

السلام علیک یا ضامن آهو